بسم الله
«عبدالله بن الحسین» طفل شیرخوار امام
حسین(علیه السلام) مشهور به «علی اصغر» بود. نام مادرش «رباب» دختر «امرء
القیس بن عدی بن اوس بن جابر بن کعب بن علیم بن جناب بن کلب» بود. مادر
رباب «هند الهنود» دختر «ربیع بن مسعود بن مضاد بن حصن بن کعب بن علیم بن
جناب»(1) بوده است. در واقع «جناب» جد اعلای پدری و مادری حضرت علی
اصغر(علیه السلام) میباشد.
عبدالله
در مدینه النبی(علیه السلام) ولادت یافت.(2) سماوی میگوید: این که برخی
گفتهاند علی اصغر در کربلا ولادت یافته است، چندان درست نیست. در مدح رباب
همسر گرامی او شعری به امام حسین(علیه السلام) داده شده است:
«اعمرک اننی لاحب دارا تکون بها سکینة والرباب
احبهما و ابذل جل مالی و لیس لعاتب عندی عتاب(3)
«به جانت قسم، من خانهای را دوست دارم که در آن سکینه و رباب باشند؛
آنها را دوست دارم و تمام مالم را برای آنها خرج میکنم و هرگز خسته کنندهای مرا خسته نخواهد کرد.»
امرء
القیس سه دختر خود را در مدینه به ازدواج حضرت امیرالمومنین (علیه السلام)
و امام مجتبی(علیه السلام) و امام حسین(علیه السلام) در آورد که عبدالله و
سکینه حاصل ازدواج رباب با امام حسین(علیه السلام) است.(4)
وداع امام با شیرخواره(علیه السلام)
اصفهانی
و طبری و دیگران گزارش کردهاند: که امام حسین(علیه السلام) از حیات خود
مأیوس شده بود.(5)(یعنی میدانست که دیگر آخر عمرش است) آن حضرت به سوی
خیمهگاه بازگشت و آل ابیطالب همگی به شهادت رسیده بودند. آن حضرت در برابر
خیمهها نشست (6) تا قدری بیاساید. طفل خود - علی- را طلب کرد تا با او
وداع کند. خواهرشان حضرت زینب (سلام الله علیها) آن شیرخواره را در دست
گرفت و در دامان امام نهاد. امام او را در دامن خود نشانید و بوسید.(7) پس
از آن فرمود: بعدا لهولاء القوم اذا کان جدک مصطفی خصمهم(8)؛ این قوم از
رحمت الهی دور باشند، هنگامی که جدت مصطفی دشمن آنها باشد» سپس امام، علی
را به سوی قوم آورده و برای او طلب آب کردند.