دل نوشته ایی درشهادت شهیدنواب صفوی و یارانش

بسم الله

شهید غیرت
سلام بر زلال دریای روحت!
سلام بر امواج بلند عزمت!
سلام بر مدّ خروشان خشمت. سلام بر جذر آرام دریای سجده و تواضع‏ات!
سلام بر گرداب غیرت دینی‏ات که رمق توطئه‏ها را گرفت.

سلام بر تو ای شهید عزّت و غیرت، نواب صفوی!
شهید نواب؛ خطیبی که بر فراز پله‏های بیان بالا رفت و خطبه وحدت دنیای اسلام را خواند. کسی که در زلال هشدارهایش، تصویر ترس شاه پژواک می‏شد و پرچم اندیشه شهدای نهضت مشروطه مشروعه را با تکرار مفاهیمش بر بالای بام بادها، خاطره‏ها و عبرت‏ها به اهتزاز درآورد.
آمری که پله پله معروف را در آینه خیرخواهی، به «کسروی»ها نشان داد.
پزشکی که عفونت وابستگی فرهنگی را برای سلامتی استقلال، فاجعه‏آمیز می‏دانست و همین که دید که نسخه محبت او بر پلنگ تیز دندان، باعث ستم‏کاری بر گوسفندان شده، به سراغ تیغ جراحی اعدام رفت تا تن و روح جامعه را از خطر غده سرطانی بی‏دینی نجات دهد.
حامیِ عشقی که گوسفند فربه «جدایی دین از سیاست» که به دست استعمار پرورانده شده بود را در منای مبارزاتش ذبح کرد و احرام کفنش را به رخ تهدید دشمنان نشان می‏داد.
کشاورزی که بذر اصلاح شده آرای شیعه را از گل‏های اندیشه «علامه امینی» و «امام خمینی» رحمه‏الله ، گرفت و با جوی خون خود، آب و آبروی رویش به شاخه‏های فریادش داد. در تن کتاب جامعه و حکومت اسلامی او قلب نامه علی علیه‏السلام به مالک اشتر می‏تپد و نبض عدالت‏خواهی آن در سطر سطر فریادهایش می‏زند.
از بلندگوی سنگ قبرش، هنوز صدای فاتحه او بر مرده دلانِ بیگانه‏پرست، به گوش همت و غیرت ملت می‏رسد. راهش پر از رهروان حق باد!
شما رفتید
شما رفتید، امّا با خون سرخ خود، خطی را ترسیم کردید که چراغ هدایت حرکت فردای جامعه به تنگ آمده ایران شد.
شما رفتید، امّا ندای بیداری را در دل‏ها زمزمه کردید. هرجا پا نهادید، شور و هیجان آفریدید و هرکجا لب گشودید، خطّ بطلان بر آمال شیطانی و پلید طاغوتیان کشیدید و پرده فریب از چهره‏شان برداشتید.
شما رفتید و پیشانی بلندتان محراب نمازگزاران شد که در دوران سرگشتگی به آن رو آورند. دستانتان تکیه‏گاهی شد برای عروج از سرنوشت ننگ‏آلود و پلی به سوی ساحل سبز و با شکوه.
آری شما رفتید و در فضای عشق بال گشودید و تمامی پلّه‏های عروج را چه سبک‏بال طی کردید. امّا آرمان مقدّستان همیشه در دل‏ها باقی خواهد ماند. روح‏تان شاد و جایگاهتان در ملکوت اعلا باد.
عشق یعنی مجتبی را تیرها
خواب دیدم جلوه مهتاب را
صورت نورانی نواب را
چون خلیل حق تبر بر دوش برد
کولباری از خطر بر دوش برد
عشق یعنی مجتبی و تیرها
خنجرستانی پُر از تکبیرها
او نوید انفجار نور بود
او طلوع غیرتی مستور بود
او تمام زندگی را مرد زیست
عارف و رندانه و شبگرد زیست
او خدا را دست بیعت داده بود
زندگی را رنگ غیرت داده بود
او به حال سایه‏ها خندید و رفت
او به ما بی‏مایه‏ها خندید و رفت
رفت اما سینه مالامال اوست
چشم غیرت در به در دنبال اوست
رفت اما بعد از او فریاد ماند
عاشقان را شیوه فرهاد ماند

محمدحسین قدیری/ راسخون