سرانجام مهمان نوازی

بسم الله

روزی جمعی با امام حسن مجتبی‏ علیه السلام به حج می‏رفتندو زاد و توشه آن‌ها از پیش رفته بود. آن‌ها گرسنه و تشنه شدند. ناگاه از دورخیمه کهنه‏ ای را دیدند. به آن‏جا رفتند. زنی پیر در آن‏جا نشسته بود. به او سلام کردند.

زن بادیه نشین پیش دوید و ایشان را اکرام کرد و گوسفندی بسته داشت. فوری آن را دوشید و شیرش را پیش مهمانان آورد و گفت: این شیر را بنوشید و گوسفند را ذبح کنید و طعام سازید.

مهمانان چنان کردند و بعد از غذا به‏ پیرزن گفتند: ما از طایفه قریشیم. وقتی بازگردیم، باید به نزد ما بیایی تاپاداش احسان تو را بدهیم. این را گفتند و حرکت کردند. شب که شد، شوهر زن از صحرا آمد و گوسفند را ندید.

زن ماجرا را به او گفت. مرد خشمگین شد و گفت: در دنیا یک گوسفند داشتی و آن را به قومی دادی که ایشان را نمی‏شناختی!

زن گفت: اگر ایشان را می‏شناختم، بازرگان بودم، نه میزبان. میزبان آن‏ست که طعام به کسی دهد که او را نشناسد.

بعد از چند روز، زن و شوهر از محنت فقر و فاقه به مدینه رفتند. پیرزن ‏به کوچه ‏ای داخل شد. امام حسین‏ علیه السلام کنار در منزل ایستاده بود. آن زن‏ را شناخت و به او فرمود:‌ای زن! آیا مرا می‏شناسی؟

زن گفت: نه.

حضرت فرمود: من آنم که آن روز مرا به شیر و گوسفند مهمان کردی. امام به او هزار گوسفند و هزار درهم بخشید و او رانزد امام حسن‏ علیه السلام برد. حضرت پرسید: برادرم به تو چقدر کمک کرد؟

گفت: این‏قدر گوسفند و درهم.

امام حسن‏ علیه السلام دو برابر آن را به زن داد و او رابه نزد عبدالله جعفر فرستاد. او از زن پرسید: ایشان به تو چقدر دادند؟

گفت: هریک این مقدار گوسفند و درهم.

عبدالله دو هزار گوسفند و دو هزار درهم به او داد و گفت: اگر تو از اول ‏به نزد من می‏ آمدی، تو را مستغنی می‏کردم.

آن زن و شوهر به خاطر یک گوسفند که در دنیا داشتند و آن را برای‏ مهمان ذبح کردند، با چهار هزار گوسفند و چهار هزار درهم بازگشتند
به نقل ازنشریه پرتوسخن